Elektryzowanie bursztynu

Elektryzowanie zachodzi wtedy, kiedy elektrony w jednym przedmiocie mają nieco inną energię niż w drugim. Wobec tego przy ich zetknięciu część elektronów przechodzi do materiału, w którym energia była niższa. Zachodzi to wyłącznie w miejscu zetknięcia. Przy zetknięciu elektrony nie wracają na swoje poprzednie miejsca, bo ich energia musiałaby się przy tym zwiększyć.

Za pomocą elektryzowania można sprawdzić autentyczność bursztynu. Już od wieków, starożytni filozofowie greccy wiedzieli, że potarty kawałek bursztynu przyciąga drobne, lekkie ciała, co oznacza, że bardzo łatwo się elektryzuje. W VI wieku p.n.e. Tales z Miletu zauważył, że potarty bursztyn przyciąga malutkie ciała. W XVII wieku angielski fizyk William Gilbert zaobserwował, że również inne ciała, np. szkło, po potarciu zachowują się jak bursztyn.

Przez pocieranie bursztynu, na przykład za pomocą wełnianej tkaniny lub futra, można wyzwolić w nim zdolność przyciągania drobnych przedmiotów, takich jak włosy czy papier. Warto zauważyć, że sam termin elektryczność powstał od greckiego elektron, który oznacza bursztyn. Podczas pocierania ruchome ładunki ujemne, czyli elektrony przechodzą z tkaniny na bursztyn. W następnej kolejności pole elektryczne bursztynu przyciąga małe przedmioty, spychając z nich elektrony.

Dwa naelektryzowane bursztyny wzajemnie się odpychają. Jeśli jednak naelektryzowane ciało będzie przyciągane przez naelektryzowany bursztyn, to będzie ono naelektryzowane ujemnie.

Należy też wziąć pod uwagę, że nie zawsze udaje się przeprowadzić wspomniane testy prawdziwości bursztynu. Najlepszym rozwiązaniem jest kupno certyfikowanego bursztynu, który będzie dowodem jego autentyczności.